Een vriendin van mij, laten we haar Chantal noemen, zit met het volgende…
… maar voor je haar begrijpt, wil ik je eerst iets over haar vertellen.
Ze is midden in de vijftig. Stoere dame, zelfverzekerd, leeft vanuit haar hart en kan haar ‘vrouwtje’ wel staan. Werkt bij een middelgrote organisatie in de publieke sector, heeft een enorme drive, voelt zich verantwoordelijk en is een echte people-manager.
Klinkt goed tot nu toe, toch?
Alleen… er zit één maar aan.
Chantal is manager, en boven haar staat een directeur. En dat is geen leider. Dat is een controlefreak in maatpak. Hij ademt macht en checkt elk mailtje, elke afspraak, elke zucht. En Chantal? Die voelt het touw om haar nek steeds strakker worden.
Een tikkende tijdbom, zou je denken.
En ja.... dat denk je goed.
Afgelopen week barstte de bom. Hard. Niet zomaar woorden, maar met 'duizend bommen en granaten'. Alles kwam eruit: boosheid, frustratie, verdriet, machteloosheid. Ze liepen allebei weg, leeg, trillend, kapot.
Next day.
Een zogenaamd goedmaakgesprek, maar eerlijk is eerlijk… Niks opgelost. De kou bleef hangen.
Wil jij haar raadgever zijn?
...niet als coach of reddende engel, maar als mens die weet hoe dit voelt
We zijn met z’n allen zoveel wijzer dan één iemand alleen. Dus, denk je mee?
Tof als je reageert en jouw wijsheid wil delen! Ik ben benieuwd.
Jouw reactie stuur ik aan haar door.
Groet,
Lizet
