Nooit gedacht dat één simpel hulproepje zo’n wijze én vurige reacties zou losmaken. Een vriendin zat klem tussen haar verantwoordelijkheidsgevoel en een baas met weinig empathie. Dus ik dacht: laat ik jullie om hulp vragen.
Mijn inbox ontplofte van jullie reacties; zóveel warmte, wijsheid en scherpe inzichten dat ik dacht: oké, dit verdient een podium.
Dus vandaag open ik officieel:
Dossier #001: Chantal.
Casus: te veel verantwoordelijkheid en weinig grenzen
Betrokkene: een directeur met een allergie voor vertrouwen.
De online EilandRaad: Dat zijn wij. Jij, ik.
Niet om iemand weg te stemmen, maar om de ander bij te staan.
De Raad sprak met vele wijze woorden.
En tussen al die adviezen verscheen, een rode draad, of eigenlijk drie.
“Doorgaan is niet handig want de directeur heeft toch het laatste woord. Doorgaan betekent jezelf opbranden.” Annemieke
“Zij mag en kan een grens aangeven.” Marianne
Grenzen trekken was het meest geschreven advies, maar niet uit boosheid, maar uit zelfrespect. De EilandRaad was onverbiddelijk duidelijk: je hoeft niet eerst in een burn-out te komen voordat je ‘nee’ mag zeggen.
Grenzen trekken is geen ruzie of confrontatie zoeken.
Het is vrede met jezelf hebben.
“Soms kan je gewoon niet meer doen en dus nooit te lang roofbouw plegen op je eigen gezondheid.” Linda
“Ik zou de situatie eerst laten rusten en dan kijken voor nog een gesprek.” Alex
De EilandRaad zuchtte, glimlachte, en schreef dingen als ‘laat het los’, ‘het hoeft niet vandaag’, alsof ze allemaal wisten hoe zwaar we onszelf soms maken.
Het is geen zwakte die door de woorden sijpelde,
maar wijsheid van degene die weten hoe je overeind blijft zonder te verharden.
“Sowieso nu even afstand nemen (waarbij even misschien een paar weken is). Dan zou ik de natuur intrekken, geen prikkels, alleen in stilte. In die stilte dan bij je intuïtie komen. Kijken wat er dan nodig is.” Sofie
Afstand nemen is iets prachtigs.
Het is een manier van thuiskomen bij jezelf.
Het is een moment waarop je weer voelt ‘hier ben ik’.
Want als je afstand neemt, komt er vanzelf iets terug.
Je adem, gevoel en je eigen stem.
De zachte, eerlijke stem die zegt: ‘ik ben er nog’.
Chantal las al jullie reacties en gaf prachtig antwoord:
“Lieve lezers,
Wauw wat mooi om via Lizet jullie reacties te lezen.
En wat was mijn leven een rollercoaster de laatste maanden met deze directeur.
Ikzelf heb gekozen om de confrontatie opnieuw aan te gaan, maar dit keer in een ‘volwassen’ gesprek waarbij ik nogmaals mijn grenzen heb aangegeven. Het geval wil dat hij mij harder nodig heeft dan ik hem. In deze tijden waar het moeilijk is om een geschikte vervanger te vinden, moet juist een directeur zich realiseren zuiniger te zijn op zijn medewerkers.
De directeur heeft toegezegd mij meer ruimte, regie en mandaat te geven, maar ik merk wel dat dit hem moeilijk af gaat. Bij mij blijft het gevoel knagen dat ik mezelf teleurstel om de organisatie niet teleur te stellen.
Voor nu is afgesproken elkaar de ruimte te geven om op adem te komen, zodat ik mijn werk gedegen kan uitvoeren.
Ik heb mezelf een maand gegeven om te kijken of dit mij bevalt en zo niet, dan stop ik bij deze werkgever.
Ook ga ik aan de slag met waarom ik toch te vaak anderen wil pleasen en tegelijkertijd mijzelf tekort doe, een patroon dat meerdere lezers zullen herkennen.
Bedankt allemaal.”
Chantal
De eerste zitting van de Online Eilandraad is gesloten.
De lucht is weer iets lichter, de zee wat rustiger, en ergens, aan de overkant, ademt Chantal dieper uit.
Missie geslaagd.
Niet omdat iemand gewonnen heeft, maar omdat we samen sterker zijn. Altijd.
Eén keer per maand een nieuw dossier.
Een echt verhaal van iemand die vastloopt tussen werk, liefde en leven.
De online Eilandraad komt dan bijeen.
Jij. Ik. Wij.
Niet om te oordelen, maar om te luisteren, te delen, te helpen. Want dat is wat we vrouwen (en ook mannen) vaak vergeten: je hoeft het niet alleen te doen.
Is dat wat?
Als je voelt: ik wil ook wat meer lucht, wat meer ruimte,
gun jezelf de luisterserie Lichter Leven.
Lieve groet,
Lizet
