Zacht geritsel in de voorraadkast...
Dan het onmiskenbare ritme van pootjes op de vloer.
Kate, onze labrador, verschijnt met die schaamteloze, ik-ben-zo-onschuldig-blik waar alleen labradors mee wegkomen.
🚨Maar geloof me: mijn intuïtie stond op rood.
Ze had de kastdeur geforceerd.
En niet zomaar even gesnoept.
Nee…Meer dan een kilo (!) brokken weggewerkt alsof het all-you-can-eat-dag was.
Ik bel het spoednummer. “Met de dierenkliniek…”
De stem aan de andere kant klinkt alsof ik haar net wakker heb gemaakt. Ik leg uit wat er is gebeurd.
Ze reageert… lauw, alsof ik tegen een menselijke versie van ChatGPT 1.0 praat.  “Ja… tja… als ze nu rustig ligt, gewoon even aankijken, hoor,” zegt ze.
Die nacht:
Stress.
Steeds checken of Kate nog ademt.
De ochtend erna?
Nog steeds spanning in mijn lijf.
Maar hier komt het goede nieuws.
Na een tijdje zakte het.
Ik voelde ruimte terugkomen.
En keerde ik terug naar mijn ritueel: schrijven.
Toen schreef ik dit:
Een waardevolle brief over leven en liefde.
Speciaal voor jou: geschreven door jouw oudere ik.
--------------------------------------------------------------------------------------
Lieve jij,Â
Ik ken je beter dan wie dan ook.
Want ik bén jij,  alleen tien jaar verder in jouw leven.
Tien jaar ouder.
Tien jaar wijzer.
En ja… tien jaar zachter en liefdevoller voor mezelf dan ik ooit dacht dat ik kon zijn.
En ik schrijf je vandaag omdat er iets is wat je nĂş mag weten.
Leg even alles neer.
Voel je voeten stevig op de grond, adem diep in en uit…
en laat je hart openstaan voor woorden die alleen voor jou zijn.
Want jij…
bent een prachtig mens.✨
Je hebt een mooi leven.
Je hebt mooie mensen om je heen.
Je hebt prachtige dromen en verlangens.
Ik zie je.
Elke dag weer.
Ik zie je gedachten.
Hoe ze soms als wolken voorbijdrijven,
en soms als stormen door je hoofd razen.
Ik voel je emoties.
Soms warm en open,
soms scherp en pijnlijk.
En ik ben erbij.
Niet om alles te verklaren.
Niet om alles voor een ander te regelen.
Hier, tien jaar later, ben ik thuisgekomen bij mezelf.
Soms lach ik hardop om mijn eigen grapjes.
Soms zit ik gewoon stil met een kop thee in mijn handen.
Ik werk niet meer tot het allerlaatste moment.
Ik neem niet elk telefoontje op.
Ik kies steeds vaker voor mezelf; zonder schuld, zonder uitleg.
Het leven blijft het leven:
Pieken en dalen.
Heuvels en vlaktes.
Nieuwe wegen die zich openen, onverwachte bochten.
Maar steeds weer kies ik de liefde.
De wereld draait door sneller, luider, meer.
En ik…
ik kies rust.
Ik kies nabijheid.
Ik kies mij.
Want als ik dicht bij mezelf ben,
kan ik bloeien.
En juist dan kan ik anderen geven wat Ă©cht waardevol is.
Zodat zij ook bloeien.
Dus lieve {%name%},
blijf bij jezelf.
Verander jezelf niet.
Steek je energie niet alleen in verbeteren of presteren.
Maar houd jezelf vast.
Zacht. Stevig.
Dichtbij.
Je bent meer dan genoeg.
Ik hou van jou.
Liefs,
van jezefl
P.S. Als je voelt dat het tijd is voor nog meer lichtheid in je dagen...
