Er vloog een helikopter laag over ons huis.
Schoten werden gelost.
Een overval in Schiedam.
Ik moest vluchten, maar mijn benen deden het niet.
Mijn hoofd schreeuwde, mijn lijf bleef liggen.
Gelukkig.
Het was een droom.
Ik werd wakker met mijn kaken strak op elkaar geklemd.
Zwetend. Hartslag in mijn hals.
Volledig alert. In een stil huis.
Er was niks aan de hand.
Geen sirene. Geen overval.
Geen flikkerend blauw licht in de straat.
Alleen ik. Met een gestresst lijf.
En dus ging ik eerst zitten.
Ademen.
Kaken los.
Niet meteen analyseren.
Gewoon voelen dat ik er nog was.
Slokje water drinken.
En dat is precies wat we vaak vergeten.
Je lijf is geen stoorzender.
Het is je grenspaal.
En elke keer dat je ‘m negeert, doe jij jezelf tekort.
Want waar je hoofd zegt: "Je kunt nog wel even."
Zegt je lijf allang: "Ik ben het zat. Ik wil rust. Ik wil zachtheid.”
Zonder lijf, is er niks om lijstjes mee af te werken.
Zonder lijf, is er geen leven.
Vandaag een nieuwe podcast over precies dit:
Goed voor jezelf zorgen
Zonder planning.
Zonder likes.
Zonder pas te luisteren als het te laat is.
👉 Luister naar Je Lijf is Niet Lastig (7 minuten)
Lieve groet,
Lizet
PS: Je hoeft je lijf niet te begrijpen. Begin eerst met luisteren.
